Verblijf op Raja Empat

5 Verblijf op Rajah Empat

Na een tocht van 2 uur kwamen we in de haven van Wasai aan. Daar werden we keurig opgewacht door een medewerkster van de guesthouse die we voor 3 nachten hebben geboekt. Voordat we in haar auto stappen moeten we eerst nog even naar het haven kantoor om een soort van toegangskaart voor dit natuurgebied aan te schaffen. Een miljoen Rp per persoon, wow, dat liegt er niet om. Maar goed, als het geld maar goed wordt gebruikt. Het door ons geboekte guesthouse ligt prachtig aan het water, eigen strand, en ook de huisjes zien er keurig uit. Dit zien we wel zitten. Uit een gesprek met de eigenaresse blijkt wel dat zij met hun activiteiten meer zijn gericht op duikers en wat minder snorkelaars, maar misschien dat ze met de buurman iets kan regelen. Wij hebben goede ervaringen met buurmannen, dus vol vertrouwen zien we de komende 4 dagen tegemoet. Die middag al lekker een beetje gesnorkeld in de zee vlakbij het huisje, en dat ziet er wat betreft koraal en vis al heel mooi uit. Dat beloofde nog wat de komende dagen. Martha ligt intussen lekker te lezen in de hangmat op de veranda. Ook het eten is prima, dus voldaan sluiten we de 1e dag af. De volgende dag kwam de buurman al heel vroeg langs. Blijkt een Belg te zijn, getrouwd met een vrouw van Papua. Samen runnen ze een guesthouse naast het onze. Ik kan meteen al met hem mee voor een snorkeltocht. Die kans laat ik niet lopen. Martha gaat dit keer niet mee, Zij wil het nog even rustig aan doen. Met nog 4 andere toeristen bevind ik mij korte tijd later op een bootje, dat ons afzet op een bijzonder fraai strand, op een nabij gelegen eilandje. We hebben ons daar een paar uurtjes bijzonder goed vermaakt.Net toen we ons opmaakten om weer terug te varen, zagen we vlakbij de plek waar we hadden gesnorkeld een aantal dolfijnen zwemmen. We waren in die zin net te vroeg uit het water gegaan. Aan de andere kant toch maar goed dat we huiswaarts keerden, want meteen na aankomst ging het een paar uur flink regenen. Later die dag met Martha een wandeling gemaakt naar een Papua-dorpje in de buurt. Het leek veel op een gemiddeld Moluks dorpje, misschien iets minder welvarend. Geen auto's en ook geen scooters, dus heerlijk rustig. Er wordt binnen de Papua-gemeenschap veel betelnoot (pinang sirih) geconsumeerd, zelfs door jongeren, waarvan ze een felrode mond krijgen. Als gevolg daarvan zie je overal rode plekken op de grond. Leuke foto's gemaakt van kinderen en in ruil daarvoor natuurlijk veel snoepjes uitgedeeld. Veel Papua's uit deze buurt zijn oorspronkelijk afkomstig van het eiland Biak, honderden kilometers verder naar het oosten. De oorspronkelijke taal is echter nog steeds niet helemaal vergeten.
Die avond komt onze buurman weer langs. We kunnen de volgende dag mee met een boottochtje langs diverse bezienswaardigheden. Ook 2 andere Nederlandse toeristen gaan mee, dus we kunnen de kosten een beetje delen. Natuurlijk zijn we morgen van de partij. Na een mooie zonsondergang vroeg naar bed en heerlijk geslapen.
De volgende dag vroeg op pad. De tocht gaat langs diverse plekken in de zgn Kabui Bay. Hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) is de beklimming van een hoge rots dat een mooi uitzicht biedt over een deel van de baai. Tot slot van de tocht is er nog gelegenheid tot snorkelen rond een ander eilandje (Batu lima). Een bijzondere plek, vanwege de grillige met koraal bedekte rotsen, waar je deels ook onderdoor kan zwemmen. Hier nog een pijlstaartrog gezien. Op de weg naar huis werden we verrast door 2 dolfijnen die een geweldige show voor ons opvoerden. Bij hun geweldige sprongen rechtomhoog, konden we alleen maar ademloos toekijken.
Na terugkomst met Timo (de Belgische buurman) geregeld dat ik de volgende ochtend mee kan met een wandeling om de beroemde Cendrawasih te spotten.
De volgende dag om half 5 al op pad, met wandelschoenen aan en verrekijker op de borst. Martha bleef lekker liggen. Met ongeveer 8 toeristen en 2 gidsen het oerwoud ingelopen. Het was nog een stevige wandeling van zeker 1 uur, voordat we op de plek aankwamen waar deze alleen in Papua voorkomende vogel zich in de vroege ochtend laat zien. Het is op zich al fenomenaal om te ervaren hoe het oerwoud ontwaakt, met alle geluiden die erbij horen. En ja hoor, eindelijk tegen half 7 liet de Cendrawasih merah zich zien, verschrikkelijk hoog in een boom, zodat we naderhand bijna allemaal met een stijve nek rondliepen. Daarna gingen we naar een andere plek, waar we een andere soort van de Cendrawasih te zien kregen, een bijzonder fraai gekleurde vogel die, gelukkig voor ons, laag op de grond rondscharrelde. Op de terugweg nog diverse witte en groene kaketoes gezien en een vogel met een enorme grote snavel, waar ik de naam nog van moet opzoeken. Het was leuk om mee te maken, en ik kan in ieder geval zeggen: "ik heb de Cendrawasih gezien".
Na nog even lekker gesnorkeld te hebben, en een fijne lunch, lieten wij ons naar de stad Waisai terugrijden, waar we voor de laatste nacht een kamer in een hotel hebben geboekt. Daar kennis gemaakt met een heel aardige Molukse vrouw die ons spontaan haar scooter aanbod om nog even een beetje in de omgeving rond te toeren. Dat lieten we ons geen 2 x zeggen. Eerst even op de scooter naar de haven om onze terugreis de volgende dag voor te bereiden. Daarna wat door de stad gereden, om die vervolgens in oostelijke richting weer uit te rijden op een mooie geasfalteerde weg. Al gauw kwamen we in dun bevolkt gebied, met aan weerszijden van de weg regenwoud. Af en toe zwaaiend naar verbaasd kijkende mensen aan de kant van de weg. Na zo'n 20 km kwamen we bij een waterval die, gezien de nog aanwezige kassa en kleedhokjes, nog niet zo lang geleden bedoeld was een toeristische attractie te worden, maar het ws niet gaat worden. Het geheel maakte een verlate en wat desolate indruk.
We waren nu bijna op het einde van deze geasfalteerde weg gekomen en gezien de tijd besloten we huiswaarts te keren. En toen sloeg het noodlot toe. Lekke band, in the middle of nowhere. Daar stonden we langs de kant van de weg. Bijna geen huizen in de directe omgeving en op dit uur van de dag ook geen verkeer meer. En geen bereik met onze telefoons. Gelukkig een scooter kwam ons tegemoet. Een Molukse man uit Ternate, met een vriend, die ons wel wilden helpen een auto aan te houden. Na half uur wachten zagen we een auto aankomen, een pickup, precies de auto die we nodig hadden. En ja hoor, de bestuurder (een Papua) wilde ons wel meenemen. De scooter op de laadbak gehesen, wij erbij om de scooter vast te houden. Het was een roemloze terugtocht, maar ook wel weer komisch, en alsof er niets aan de hand was zwaaiden we weer links en rechts naar de zelfde mensen die we een paar uurtjes eerder ook waren tegengekomen. We werden in Waisai keurig afgezet bij een motorzaak, waar in no time de band weer werd gerepareerd. En net voor donker waren we weer terug bij de Molukse dame, van wie we de scooter hadden geleend. Ze vond het heel vervelend dat ons dit was overkomen, maar wij vonden het alleen maar leuk.
Dezelfde Molukse dame regelde de volgende dag vervoer naar de haven. We mochten niets betalen en ze ging zelf mee om ons uit te zwaaien. Wat ontmoet je op zo'n reis toch veel leuke aardige mensen.