Terug naar Sorong en verblijf in Jayapura

6 Terug naar Sorong en verblijf in Jayapura

Terug naar Sorong:

De bootreis terug naar Sorong verliep weer voorspoedig. Op de kade stond dit keer Semmy ons op te wachten. Het is zondagochtend, dus de rest van de familie is naar de kerk. Voor Semmy geen probleem. Hij werkt bij de technische dienst van hotel Swiss en kwam daar nu rechtstreeks vandaan. Met z'n drieen nemen we de angkut en daarna de veerboot naar eiland Doom. De familie staat ons inmiddels al bij huis op te wachten. Tot grote vreugde van de kinderen geven we aan dat wat ons betreft het geplande uitje naar het nabijgelegen eiland Buaya die middag gewoon door kan gaan. Snel worden de voorbereidingen getroffen en daar gaan we, met een gecharterde boot, naar deze voor mensen uit Sorong geliefde recreatieplek. Bij aankomst op het strand worden we onaangenaam verrast door een enorme hoeveelheid afval, op het strand en in het water. Ik heb eigenlijk niet veel zin om in dit water te gaan snorkelen. Bovendien heb ik al enige tijd last van een ontstoken grote teen en dat wordt er zo natuurlijk niet beter op. Maar de anderen kunnen bijna niet wachten om het water in te springen, dus doe ik toch maar gewoon mee. En eerlijk is eerlijk, het was weer heel gezellig, zeker toen ook de buurman (de havencoach) met een rubberboot van het werk en voorzien van snorkeluitrusting zich bij ons voegde. En op het strand liet de kelapa muda zich goed smaken. Tegen 17.00 uur keerden we tevreden weer huiswaarts. Het was een mooie afsluiting van ons verblijf in dit deel van Papua. Morgen vliegen we door naar Jayapura. 'S avonds voor de zoveelste keer de spullen weer ingepakt, het kost steeds minder moeite om de koffers dicht te krijgen. Het was leuk bij Ais, Yvonne, Josselien, Semmy, Grace en de kinderen.

Op weg naar Jayapura:

In de vroege ochtenduren (het is nog donker) met een heel gezelschap op weg naar het vliegveld. Eerst weer op de veerboot. Halverwege de oversteek slaat de motor af. Zal je net zien, net nu je een vliegtuig moet halen. Maar gelukkig, de kapitein krijgt hem weer snel aan de praat. Daarna in de angkut naar het vliegveld. Eerst maar even inchecken en daarna uitgebreid afscheid nemen van de familie. Hoewel, veel tijd is er niet meer. Daaaag, tot een volgende keer.

We vliegen weer met de ons nu bekende NAM-air, en qua beenruimte heb ik niet te klagen. Na 1,5 uur vliegen over de aaneengesloten oerwouden van Papua, komen we al in Jayapura aan, waar we worden opgewacht door neef Ating en Edu, de zoon van Martha's nicht. Ating heeft een eigen auto, maar laat zich graag rijden door een prive-chauffeur. Het is nog een stuk rijden van het vliegveld naar de stad en de wijk waar Ating en zijn gezin woont, midden in een dichtbevolkte woonwijk met smalle straatjes. Bij het huis aangekomen worden we begroet door Lina en hun 2 kinderen Ruth en Jeremy. Het huis van Ating is al weer een stuk comfortabeler dan dat van de familie in Sorong, maar Ating is dan ook degene van de familie die als eerste de oversteek van Ambon naar Papua maakte. En hij werkt in overheidsdienst, dus hij is verzekerd van een vast inkomen. De rest van de dag brengen we door met bijpraten, cadeautjes uitdelen en plannen maken voor de komende paar dagen. ' S avonds nog weer even de stad ingegaan, maar veel verder dan een winkelcentrum zijn we niet gekomen. De stad Jayapura zelf heeft eigenlijk niet veel te bieden. De omgeving is interessanter.

De volgende dag staat een rondrit in de omgeving van Jayapura op het programma, met Ating en zoon Jeremy, die voor deze gelegenheid een vrije dag van school neemt. We brengen een bezoek aan 2 vanuit de 2e Wereldoorlog bekende stranden, nl. Base G Beach en Hamadi Beach. Het is een doordeweekse dag en op beide stranden dus erg rustig. Op Hamadi Beach samen met Jeremy en de chauffeur een duik genomen. Maar eigenlijk heb ik in dit opzicht al een soort van verzadigingspunt bereikt. Daarna een kijkje genomen op het werk van Ating. Het is mij niet helemaal duidelijk wat hij precies doet. Hij was verbonden aan een museum in Jayapura, maar we begrijpen dat dit inmiddels ter ziele is. Zijn huidige werk heeft nog wel een link met cultuur, onderwijs en toerisme. De aanwezige collega's waren zeer verguld met onze komst en we werden werkelijk overladen met folders en boekwerkjes. We kregen niet de indruk dat ze het erg druk hadden. We waren in ieder geval een leuke afleiding.
Wel opvallend, aan de ene kant wordt in de folders de cultuur van de Papua's breed uitgemeten. Aan de andere kant in gesprekken met mensen toch vooral veel negativiteit mbt vermeende criminaliteit, alcoholisme en gebrek aan arbeidsdiscipline bij de Papua's. Wij kunnen dit niet beoordelen, maar zien wel een bevolkingsgroep die zeker in de kustgebieden een minderheid in eigen huis is geworden en daar ook economisch volledig wordt overvleugeld door andere bevolkingsgroepen.
Thuis gekomen kennis gemaakt met Enda, de vrouw van Edu en 2 van hun kinderen, Nyong en Merlin. Edu is oproepkracht in de security, zijn vrouw werkt in het onderwijs. Met hun zoon Nyong heb ik vorig jaar in Aboru veel gesnorkeld en ik heb hem toen een snorkelsetje beloofd en die belofte kon ik nu inlossen. Later komt nog een ander wat verder familielid, nl. bung Alex Usmany met zijn vrouw Diana. Als het lukt gaan zij morgen met ons mee naar het grensgebied met Papua - Nieuw Guinea. Het is niet helemaal zeker of dit lukt, vanwege extra activiteiten van de grenspolitie in het kader van narcoticabestrijding. Een hot item in Indonesie.

Gelukkig blijkt de volgende dag dat we toch richting grens kunnen. En weer met een auto vol gaan we op weg. Het is een mooie route naar de grens, met uiteraard links en rechts nog veel ongerepte natuur. Na 2 uurtjes rijden komen we bij de grens aan. De vreemdste grensovergang die ik ooit heb meegemaakt. Eerst rijden we langs een politiepost, waarbij Ating, als leider van de groep, zijn identiteitsbewijs even in bewaring moet geven. Daarna rijden we langs allerlei nieuwe maar nog leegstaande gebouwen en kantoren. Tot slot komen we bij de feitelijke grens met een stevig door militairen bewaakt hekwerk, waar we zonder te worden gecontroleerd door heen kunnen lopen. Uiteindelijk lopen we via een klein paadje langs een kantoortje van de douane van Papua-Nieuw Guinea. Ik wordt teruggeroepen, en moet als enige van ons gezelschap mijn paspoort in bewaring geven. Vervolgens kan het hele gezelschap doorlopen en staan we opeens op grondgebied van Papua-Nieuw Guinea. Niet dat we daar nu heel veel kunnen doen, maar een paar honderd meter verderop hebben we wel opeens een geweldig uitzicht op de wijde omgeving, inclusief een dorpje aan een prachtige strand. We blijven nog een beetje rondhangen en maken er veel foto's. Ook kopen we wat soevenirtjes en dan lopen we langzamerhand weer richting de grensovergang, waar we nog gezellig wat nakeuvelen met de Indonesische grensbewaking. We begrijpen dat het grensverkeer vooral bestaat uit dagjesmensen zoals wij (waarbij van beide kanten een oogje dicht wordt gedaan) en wat bewoners van Papua - Nieuw-Guinea die over de grens hun boodschappen doen (sommige producten zijn in Indonesie blijkbaar net allemaal wat goedkoper).
Het was een leuke ervaring, en nadat we ergens aan de kant van weg het van huis meegenomen eten (rijst met kip en vis) hebben genuttigd, keren we weer huiswaarts. Dit was meteen onze laatste activiteit op Papua, want de volgende ochtend stappen we weer op het vliegtuig naar Bali. Andere delen van Papua bewaren we voor een volgende keer. Terwijl we de spullen inpakken, is Ating nog druk in de weer om voor eens een aantal van de door Papua's veel gedragen schoudertasjes (hier ook wel "Noken" genoemd) te regelen. Hij wil die graag meegeven als souvenir, maar er is iets misgegaan bij de bestelling. Geen probleem, wordt ons wel nagestuurd.